Zou ze trots op ons zijn?…..

Ik ben net thuis en ben neergestreken in de tuinset.
Lekker met een koel drankje om het weekeinde in te luiden.
Genietend van het zonnetje in mijn gezicht, wordt ik gestoord door een telefoontje die je eigenlijk nooit wilt voeren.

Dit telefoontje zorgt ervoor dat mijn wereld stil komt te staan, in één klap sta ik in regelmodus. Maar anderzijds ben ik in emotionele schok, ontkenning van het kan geen waar zijn.
Maar de realiteit neemt over, mijn zus is overleden. NEEEE.

Volledig in shock stap ik in de auto en rij naar huis.
Thuis aangekomen komt mijn familie een voor een binnen.
Een ieder van ons is schok, we stellen veel vragen. Hoe dan? Hoe moet het nu verder? Wat is er gebeurd?

Maar deze vragen moeten wachten, we moeten aan de slag.
Er moet een uitvaart worden geregeld, maar ik wil geen afscheid nemen. Het is zo niet eerlijk.
We moeten door we hebben geen keuze en geen tijd.

Om precies te zijn we hebben 6 dagen.
We zijn het met zijn allen over eens, zij verdient een mooi en waardig afscheid. Haar nog een keer het podium geven.
Tijdens het regelen stellen we ons regelmatig de vraag, hoe zou zij het gewild hebben?

Zou ze trots op ons zijn? Dat we haar een mooi en memorabel willen afscheid geven?
Zij de persoon die mij zo dierbaar is. Ik voel een drive dat ik/ wij het verplicht zijn aan haar.

Zes intensieve dagen later nemen we afscheid van mijn zus, wat hebben gewerkt om haar een mooi afscheid te geven. Met zoveel liefde hebben we haar afscheid georganiseerd.
Een paar dagen later zit ik wederom in de tuin, met kop thee. Wederom met mijn gezicht in het zonnetje.

Ik sta stil, ik ben letterlijk stil gevallen. Er hoeft niets meer, niets meer te regelen. Niet nog heel even bij haar gaan kijken, niet nog een laatste punt op de i…….
Ik voel me leeg.

Pling.. een whatsapp bericht van de fotograaf die er de week van het afscheid bij was om oa de uitvaart vast te leggen.

Ik voel weerstand, het verdriet is nog zo rauw. En ik wil die pijn niet meer voelen.
Maar ik ben ook heel nieuwsgierig. Ik raap me bij elkaar, start het online fotoalbum op.

Zes minuten later schijnt het zonnetje nog steeds. Tranen lopen over mijn wangen maar ik glimlach en heb een warm gevoel en voel me trots.

Dit verhaal is niet mijn verhaal, maar het verhaal van Monica.

Een uitvaart van een dierbare wordt met zoveel liefde geregeld. Tijd is je grootste vijand en je hebt maar 1x de kans om het goed te regelen.En dat is precies wat Monica deed. Ondanks de pijn en het verdriet, zorgde zij ervoor dat haar zus een prachtig en liefdevol afscheid kreeg. Monica, je bent een inspiratie voor ons allemaal.

Het is niet makkelijk om te praten over verlies, maar het is belangrijk om te onthouden dat we er niet alleen voor staan. We hebben elkaar en we moeten elkaar steunen in deze moeilijke tijden.

Stil staan
Laten we het weekend gebruiken om stil te staan bij de mensen die we verloren hebben, maar ook bij de mensen die we nog in ons leven hebben. Laten we hen vertellen hoeveel we van hen houden en hoeveel ze voor ons betekenen.

Laten we leren van het verhaal van Monica, en laten we leven alsof elke dag onze laatste kan zijn. Laten we liefhebben, lachen, huilen, en vooral, laten we leven.

Fijn weekend allemaal, en vergeet niet om van elke dag te genieten. Zoals mijn zus Gesina zei, “Het leven is te kort om te wachten op het perfecte moment, maak van elk moment het perfecte moment.”

Laten we van elk moment het perfecte moment maken.

Voor onszelf, voor onze geliefden en voor de mensen die ons ontvallen zijn hebben.

#Weekend #leven #liefde #verlies #inspiratie #afscheid #steun #troost #gemis #herinneringen #leefelkedag #mooiemomenten #gesina